CAPÍTULO CLXXXVIII: LA VIDA.


Hoy ha amanecido un día bonito, lleno de luz y de color, tengo ganas de ir a dar un paseo, ahora tengo todo el tiempo del mundo, dentro de unos meses voy a pasar al retiro.
Deseando que llegue el momento, regresar a mi tierra, poder disfrutar de todo ello.
Salí a pasear y de repente, me apetece sentarme en un banco y ser el público de una maravillosa película, de la que tú pasas a formar y a ser una parte de ella; se trata de "" LA VIDA"".
Me he sentado y ves pasar mucha gente, coches, todo es rapidez, mucha prisa, pero observando todo esto, mi imaginación me transporta a mi niñez,aproximadamente sobre el año 1942 en la que ;  hay coches,línea de transporte de viajeros por carretera ( Ourense-Verín) ,  bicicletas,caballos,mucha gente a pie.; de todo tipo, gente muy bien arreglada que es la menos, así como la mayoría, con sus ropas desaliñadas, transportando,provisiones sobre sus cabezas, y niños de recados ,sucios y con mocos deslizándose sobre sus caras.Suenan las campanas de la catedral, me tengo que ir corriendo , no quiero llegar tarde a casa, mi madre me castigará. Por fin, he llegado, pero a la primera de cambio, mi madre siempre ha de encontrar alguna excusa para gritarme y pegarme; como siempre dice ""Mírate, que desgraciado, No vales para nada, no sé que será de tu vida"", "" Eres un inútil"".
Ya lo ha conseguido otra vez, he vuelto a llorar, no puedo más; me he propuesto el no llorar, pero al final lo acabo haciendo.Todo porque, he nacido con una minusvalía, tengo mi brazo derecho inútil, no puedo mover los dedos de esta mano.
Por fin ha llegado mi padre, ¿qué es lo que ha sucedido?, será posible, otra vez; pero mujer no ves, que nuestro hijo, es como otro niño cualquiera, tiene una dificultad, pero eso no es motivo para tratarlo así, el puede hacer cosas.Tú siempre igual, siempre defendiéndolo.
Pero te has fijado en sus notas, ha aprobado todo , enhorabuena hijo; a pesar de todos los problemas: los insultos de tus compañeros, las risas de ellos, algunos profesores no te han aceptado , incluso poniendo pegas desde el primer día de matriculación en el centro.Tú lo has conseguido, eres muy valiente hijo, claro que sí, vas conseguir en esta vida todo lo que te propongas.Se acercó hacía a mí, y me fundió en un gran y fuerte abrazo; pero mi madre eso no lo podía aceptar.
Sabes hijo, te he de llevar a la barbería, para que aprendas el oficio, así el día de mañana, te quedarás tu al frente del negocio y además con clientela y de la buena.
Jajajj, pero tú sabes bien lo que estás diciendo.Con esa mano, tú hijo no puede cortar el pelo, que quieres que haga una desgracia y que luego nos denuncien.Nada de eso.
Miré a mi padre, pero el me hizo un gesto, para que no le hiciera caso .
Estaba nervioso, sería capaz de realizar ese trabajo,estaría a la altura de mi padre y de mi tío.Cuando llegó el momento, fue increíble, me caía el sudor, lo hice finalmente, pero una vez que acabé salí corriendo en una bicicleta que había fuera, era de un cliente, no podía ir muy lejos, tenía que regresar a tiempo para que no notara su falta.Definitivamente ese no era mi oficio, como iba a reaccionar mi padre cuando le comunicara la negativa de continuar con el negocio familiar,yo ya me había decantado por la contabilidad.
He insistido mucho en casa, mi madre en su línea pero ahora añadiendo el adjetivo "" Loco"", mi padre me llamó a un apartado, y observando mi insistencia, no le quedó otra que matricularme en la academia.
Desde el primer momento, desde el primer día, mis nuevos compañeros, con el director, y algún que otro profesor, se quedaron mirando para mí, viendo en sus caras esas sonrisas falsas, "" Pobre infeliz, que es lo que va estudiar"", pero ahí estaba yo, con mi valentía y mi afán de superación.Al finalizar el curso, había obtenido las mejores notas además de un diploma por ser el más rápido en mecanografía.
Mi padre y mis abuelos eran mi gran apoyo, nunca flaquearon en darme ánimos y mucho aliento.
Debido a mis notas, había encontrado trabajo en una cristalería, mi profesión era contable.Había conseguido conducir un coche e incluso un camión; le había cogido tanto respeto, que verme en la carretera era un problema, era la primera vez que reconocía que conducir, podría ser un peligro.
Una mañana, como otra cualquiera salí de mi casa,me dirijo al trabajo y a medía mañana tenía que ir hacer una gestión al banco ; pero esa mañana, comenzó a llover, cada vez llovía más; decidí resguardarme en un portal, pasó un tiempo y allí llegó ella, se iluminó la entrada, era guapísima, se veía una chica muy frágil, pero con carácter; de pronto comenzaron a surgir esas mariposas en mi estomago,estaba muy nervioso, comenzamos a hablar.
Yo ya había filtreado antes con el amor, había tenido ya unas cuantas novias, pero eran de esas, que vas conociendo en las fiestas patronales de tú pueblo y alrededores.Pero que va, no llegaba a cuajar, debido como siempre a mi minusvalía.Como veía que no llegaba a las chicas, fui poco a poco, enrolándome en el mundo de la música y en la bebida.
En mi pandilla, había músicos, compositores,pintores; los que eran músicos decidieron formar un grupo, si , en aquella época - a raíz del nacimiento de THE BEATLES y THE ROLLING STONES -.

LOS MURCIÉLAGOS por Antonio Castro coa colaboración de Carlos Rego 
Los Murciélagos foron unha escura banda de Rock de garaxe, que naceu en Ourense, á beira do Río Miño, a mediados da década dos anos sesenta. Os seus membros procedían tanto da cidade das Burgas, como de Ribadavia, en pleno Ribeiro. Temos moi poucos datos sobre deles, ata mesmo descoñecémo-los nomes dos compoñentes deste cuarteto, polo que necesariamente, cáseque tódalas referencias que imos facer deles, serán sobre da súa música, pasando por riba da traxectoria vital do grupo.  Un dos guitarristas é da familia dos Outeiriño (donos de La Región), hoxe afamado oculista en Madrid

Los Murciélagos teñen a honra de seren un dos grupos pioneiros do Rock ourensán, ao estaren activos xa dende mediados dos sesenta, anque nembargantes, eles non foron o primeiro conxunto en xurdir, nesta capital do interior de Galicia. 

A mediados dos anos sesenta Ourense era unha cidade na que o Rock prendeu entre a xuventude musical máis inqueda, e por elo non é de estraña-lo xurdimento dalgunhas novas bandas, entre as cais destacaban poderosamente Los Ben Posta, que apadriñaba o Padre Silva, o carismático relixioso fundador da “Ciudad de los Muchachos”. 

A pesares das inquedanzas musicais dos xóvenes ourensáns, a situación non era favorable para a formación de conxuntos modernos. Faltaban apoios, infraestructura (locais de ensaio e de venda de instrumentos, equipos de son, salas que programaran concertos…), e por riba de todo, non estaba ben visto, entre as familias respectables, que os seus fillos se adicaran a facer ruídos eléctricos, para o escándalo das xentes de ben.

En España, poco a poco, surgían grupos musicales participaban en concursos musicales para ir poco a poco, cogiendo fama. Y allí estábamos nosotros, llegando a cantar en una emisora de radio provincial y en la que yo iba a  cantar un solo "" GRANADA"". Increíble, de repente, nos llamaban para ir a tocar a las fiestas, y como suelen terminar de madrugada, me quedaba a dormir en casa de amigos; se daba la casualidad, que a mi casa iba solamente lo prescindible.Mi madre apenas me daba de comer, apenas tenía dinero; pero solía subsistir con los medios, que me daba mi padre o mis abuelos.
En fin, donde me había quedado, ah sí con aquella belleza!!!, aquella preciosidad que acababa de entrar en aquel portal para resguardarse de la lluvia, comenzamos a hablar del tiempo, del trabajo, para acabar hablando de que si al otro día nos podíamos volver a ver.Y así comenzó todo, empezamos a vernos, eso sí ella tenía que trabajar, trabajaba en un Jardín de Infancia; pero eso no era motivo para vernos aunque fuera solamente un ratito.
Por primera vez, había una persona con la que me encontraba a gusto, y además esa persona, no había escapado ante mi situación, ante esta discapacidad.Ya llevábamos aproximadamente, unos dos años.
Esto era increíble, aunque nos veíamos y la acompañaba a su casa, a mis amigos no los había dejado de lado.Yo seguía con ellos, actuaciones, conciertos, borracheras y viéndola a ella.Llegando ir a rondarla con mi grupo musical, pero con mi música; llegando a exponer mi vida, ya que, un vecino llegó a tirarnos una maceta harto ya de tanta rondalla.
Pero un día, llegó la sorpresa ella se va a otro país.No podía ser, tenía un trabajo e iba a ganar más.
Se va, y yo no iba volver a verla.
Después de darle vueltas a mi cabeza, hablé con un compañero, tenía que hacerme un préstamo, unas 5 mil pesetas, que al día de hoy son aproximadamente, 30´05 euros, esa cantidad era la que costaba el billete de avión para ir a junto de ella, le prometí que a la vuelta, yo lo buscaría para devolverle esa cantidad de dinero que me había prestado desinteresadamente.
Tuve el apoyo de mi padre como siempre y me despedí de el, tenía que ir detrás de ella, no podía perderla.Allí llegué yo, con los zapatos rotos, a un lugar en el que el idioma no era el que yo hablaba.
Pero lo sorprendente era que la gente no se asombraba al verme.Para ellos era normal.
Busqué una cabina telefónica, y me dispuse a marcar el número telefónico, que ella me había proporcionado, me responde una mujer y medio expliqué por quién estaba preguntando.Conseguí que ella se pusiera y se quedó sorprendida al escucharme, "" ¿DÓNDE ESTAS?, ACABO DE LLEGAR ESTOY EN EL AEROPUERTO, DAME LA DIRECCIÓN EN LA QUE TE ENCUENTRAS.Allá me dirijo, me tuve que alojar los primeros días en el departamento de mujeres, ya que, en el de hombres no había camas.Nos dijeron que si nos casábamos, podríamos acceder a los departamentos de matrimonios, eran otras condiciones, tendríamos vivienda, y comenzaríamos de nada, poco a poco.
Así fue, regresamos a España, nos casamos, felices estaban mis abuelos y mi padre; mi madre seguía igual como la había dejado.Conseguí devolverle la cantidad metálica que me había dejado este gran amigo.
Cuando llegó el tiempo volvimos a nuestro lugar de trabajo y a nuestro hogar.Comenzamos en la misma empresa, pero al final, nos separaron, ella quedó en una, y yo me fui para otra.Comencé empaquetando, después de vigilante, después de encargado de limpieza para finalizar de encargado de control de envío de mercancías.Llegaron venir a la empresa directivos de otras empresas, para observar mi capacidad, para trabajar, era asombroso, con esa discapacidad, y como me desenvolvía en mi trabajo.
Durante mis años en esa empresa, he llegado plantarle cara a algún que otro compañero, que quería alterarme para que me echaran de mi puesto de trabajo, en fin no llegó a conseguirlo, incluso nuestro jefe llegó a recriminarlo por su actitud para conmigo.
Poco a poco, llegó la familia, llegaron los hijos, primero dos lindas y risueñas hijas.Se me caía la baba, no daba crédito, como en otro país que no era el mío, como me trataban esa población, los vecinos, compañeros de trabajo, nadie se reía de mí, por primera vez en mi vida, me encontraba ágil, valía para algo, podía trabajar, me había casado y había formado una familia; todo eso lejos de mi patria, en definitiva era FELIZ.
Pasaron unos cuantos años, y después de tanto trabajar, decidimos pasar las vacaciones de verano en nuestra tierra; comenzamos a viajar,: que si al Levante, que si a Cataluña, que si Madrid, pero como Galicia no había nada.Dentro de Galicia nos decantamos por una provincia por Coruña, y dentro de esa provincia por un pueblo.Tengo que decir, que nuestra llegada a ese pueblo fue gracias a una apuesta en mi trabajo con un compañero; la apuesta era que no era capaz de presentarme un verano, en un restaurante determinado, ese restaurante era frecuentado por este compañero; la apuesta era una mariscada y yo acepté; y como no, la gané.
Tan a gusto, nos encontrábamos en ese pueblo, que decidimos comprar un apartamento y un bajo, ahora ya teníamos lugar para pasar las vacaciones cerca de la playa, y desde allí podíamos ir a visitar a nuestros padres y familia.Aquel lugar era el paraíso.
Entre vacaciones y trabajo llegó por fin el niño, una bendición de Dios, todo lo que me proponía lo conseguía, se veía que todo lo malo que había pasado en la infancia, se había convertido en bendiciones ahora, tenía suerte.
Un día escucho una conversación en una cafetería, era entre dos hermanos, estaban apurados por vender una casa con terreno, era todo muy urgente, intervine en esa conversación y al final decidí comprar yo esa casa y ese terreno.Estaba en el paraíso.Una casa a pie de playa, viendo el mar, la playa.
Pero todas estas cosas buenas que estaban pasando, tenían que hacerme volver a la vida real, esta vida es un camino de rosas y de espinas; había muchas rosas, tenía que haber alguna espina.
Y no tardaron en aparecer, mi hijo se pone mal, consecuencia, de una vacuna que le da reacción, mi hijo según el dictamen médico, va a arrastrar las secuelas tremendas de esa reacción de por vida, mi madre enferma y acaba falleciendo en mi casa, después fallece mi padre.
Pasaron los años y una mañana como otra cualquiera, tropiezo y rompo la cadera.
Que sueño más hermoso he tenido,he vuelto a saborear la felicidad plena, se que hay gente, pero no tengo fuerzas para hablar,sé que a día de hoy, me encuentro postrado en una cama de hospital debatiéndome entre la vida y la muerte.
Esta vida se resumen en:  humildad, superación, constancia y valentía.Es de cobardes tirar la toalla y no luchar.
En esta vida he hecho lo que he querido, pero siempre con unos grandes principios grabados en mi mente.He conseguido todo lo que me he propuesto en esta vida.Puedo decir que me voy con pocos pero grandes amigos, entre los cuales te encuentras TU.Gracias por entrar en mi vida, por hacerme las cosas más fáciles, hemos trabajado muy duro a contratiempo, en fin.....como bien decías: ""Gracias , gracias ¿por qué?, somos amigos verdad, amigos de verdad"", todo ello con un gran apretón de manos, pues eso es lo que importa.
Hoy va por tí, te lo mereces....
Un abrazo con dos besos para tí por siempre
Gracias  y mil veces gracias, ¿por qué?, por entender mi profesión, por ayudarme, por tu fuerza de voluntad ...
Espero que sea de vuestro agrado.



Comentarios

Entradas populares